Στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης το ΥΠΕΚΑ δηλαδή η κυβέρνηση καταργεί τις περιοχές οικοανάπτυξης, παράγραφος 5 άρθρο 19 του ν. 1650/86, δηλαδή περιοχές που μπορούσαν να περιλαμβάνουν χωριά ή οικισμούς εφόσον παρουσιάζουν ιδιαίτερη αξία και ενδιαφέρον λόγω της ποιότητας των φυσικών και πολιτιστικών τους χαρακτηριστικών και παράλληλα προσφέρουν σημαντικές δυνατότητες για ανάπτυξη δραστηριοτήτων που εναρμονίζονται με την προστασία της φύσης και του τοπίου. Επιπλέον με το άρθρο 5 στερεί την δυνατότητα δόμησης στα κάτω των 10 στρεμμάτων εκτός μικρών οικισμών γήπεδα στις περιοχές του δικτύου Φύση 2000.

Στην πράξη δηλαδή την δυνατότητα κατασκευής μικρών καταλυμάτων οικοτουριστικής ανάπτυξης σε αυτές τις προστατευόμενες περιοχές ευνοώντας τις μεγάλες μονάδες.

Δηλαδή όχι μόνο περιορίζονται οι αναπτυξιακές επενδύσεις που δεν συνάδουν με τους σκοπούς προστασίας-διατήρησης (ορθόν εκ του περιβαλλοντικού δικαίου της Ε.Ε.), αλλά και αυτές που ως ήπιες θα μπορούσαν να προσδώσουν εναλλακτικές λύσεις. Διερωτώμαι ως προς τους ειδικούς λόγους προώθησης τέτοιας πολιτικής. Κατά την οδηγία 92/43/ΕΟΚ μόνον έργα και σχέδια που ενδέχεται να προκαλέσουν σημαντικές επιπτώσεις στους σκοπούς διατήρησης των οικοτόπων δεν προωθούνται. Βάσει ποίας εκτίμησης επιπτώσεων το ΥΠΕΚΑ σχεδιάζει τέτοιες ρυθμίσεις γενικού τύπο αφού τέτοια επιλύονται στα διαχειριστικά σχέδια και στο οικείο Προεδρικό Διάταγμα ίδρυσης της προστατευόμενης περιοχής ; Πέριξ των οικισμών επιβάλλεται να δημιουργηθούν ζώνες οικοανάπτυξης που θα ευνοούν μικρές οικοτουριστικές μονάδες.